Στο παράθυρο, ο ουρανός με αυτή τη μελαγχολική σκοτεινότητα, κι εγώ, απορροφημένη στις σκέψεις μου, με τη θύμηση της μυρωδιάς της βροχής, να απολαμβάνω τον ήχο του νερού, τη γλυκιά ζεστασιά του χειμώνα.
Πρωί Σαββάτου...Κάποτε αυτή η μέρα ήταν μέρα ξεκούρασης, διασκέδασης...Κάποτε σωστά...!Ας πείσω λοιπόν τον εαυτό μου πως το ημερολόγιο δείχνει Κυριακή.! Οι μέρες περνούν χωρίς να διαφέρει η μία από την άλλη..Ίδιες, μονότονες ίσως και "άχρωμες"..Η αδερφή μου λέει πως μέρα χωρίς χαμόγελο είναι χαμένη μέρα..Κάποτε συμφωνούσα αλλά αν το πιστέψω και τώρα τότε η ζωή μου τους τελευταίους μήνες δεν είναι απλά, ζωή..! Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να γελάς και να το νιώθεις βαθιά μέσα σου..αυτό το όμορφο και ζεστό συναίσθημα, μου το θύμισε για λίγες μέρες η αδερφή μου..ευτυχία για δύο μέρες..! Ένιωσα πως κάποιος σε κοιτάει στα μάτια θέλοντας να σε βοηθήσει χωρίς να ψάχνει για ενοχές..Για μερικούς ανθρώπους το να δουν το χαμόγελο των άλλων είναι μια αμοιβή, αυτοί είναι που για μένα αξίζουν την πραγματική ευτυχία..Αν και τις τελευταίες μέρες κάθε άλλο παρά χαρούμενη είναι, μα αυτό είναι ένα άλλο θέμα..Ακούω από παντού αξίζεις κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο (χωρίς να σημαίνει πως κι εγώ η ίδια δε το λέω) αλλά αλήθεια με ποιο κριτήριο "βαθμολογούμε" τους γύρω μας...;
Κάθομαι μπροστά από την οθόνη με το ίδιο "κενό" βλέμμα..Όλοι μου λένε πως είμαι διαφορετική..πιο σοβαρή ίσως και απόμακρη..Προσπαθώ να δείχνω καλά προσπαθώ με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει..μάλλον δεν είμαι αρκετά δυνατή..Δεν είμαι τίποτα από αυτά που θα ήθελαν οι άλλοι να είμαι..Δεν πιστεύω πια πως μπορώ να αλλάξω κάτι..Έχω πάψει πλέον να ελπίζω σε καλύτερες,διαφορετικές μάλλον μέρες..Σκέφτομαι πως θα ήταν αυτοί που αγαπώ αν δεν υπήρχα στις ζωές τους..Τριγυρίζει πολλές μέρες αυτή η σκέψη στο μυαλό μου και κάθε φορά καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα..Πολύ καλύτερη..Απελπίζομαι , οι σκέψεις με πληγώνουν.."Πώς" και "γιατί" με γεμίζουν ..Μα δε με νοιάζει συνήθισα να νιώθω έτσι το μόνο που θέλω είναι να μην προκαλώ προβλήματα στους άλλους...Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω ό,τι κάνω πληγώνει όποιον αγαπώ..
Η σιωπή με τρομάζει..Είμαι εντελώς μόνη μου..Αδιέξοδο είναι η λέξη που με χαρακτηρίζει τελικά ..Θέλω Κατανόηση, Αγάπη , Εμπιστοσύνη..Μάλλον ζητάω πολλά..
Το κείμενο είναι εξαιρετικό,τόσο ζωντανό και συναισθηματικό που σε συνεπαίρνει,όμως μου τα χαλάς στην τελευταία παράγραφο!Είναι δυνατόν να σκέφτεσαι πώς θα ήταν η ζωή των γύρω σου χωρίς εσένα;Απαίσια...Δεν θέλω να φανταστώ πως δεν θα είχα ανά πάσα στιγμή κάποιον να με ξέρει καλύτερα κι από τον εαυτό μου,να με βοηθήσει σ΄όποια βλακεία κι αν κάνω,να με συμβουλεύσει, να με τραβήξει από το χέρι όταν χαθώ,να μου προσφέρει την αγκαλιά του για να κλάψω,να χαρεί με τη χαρά μου.Τουλάχιστον άλλοι τρεις άνθρωποι αισθάνονται το ίδιο,γι΄αυτό μην ξαναδιαβάσω χαζομάρες!Δεν είσαι μόνη σου,γιατί είμαι πάντα εδώ για να σ΄ακούσω και να σε καταλάβω.Σε αγαπάω πάρα πολύ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως και να έχεις δίκιο..Απλώς έχουν αλλάξει όλα πολύ απότομα..Σε ευχαριστώ όμως που μου δίνεις δύναμη να συνεχίζω..!Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα.!!
ΑπάντησηΔιαγραφή